ทฤษฎีเกี่ยวกับการเรียนรู้ช่วงก่อนคริสต์ศตวรรษที่ 20

ทฤษฎีการเรียนรู้

ทฤษฎีการเรียนรู้เป็นแนวความคิดที่ได้รับการยอมรับว่าสามารถใช้อธิบายลักษณะของการเกิดการเรียนรู้  หรือการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมได้  ทฤษฎีการเรียนรู้สามารถแบ่งออกเป็น 3 กลุ่ม  ดังต่อไปนี้

1. ทฤษฎีเกี่ยวกับการเรียนรู้ช่วงก่อนคริสต์ศตวรรษที่ 20
   1. ทฤษฎีของกลุ่มที่เน้นการฝึกจิตหรือสมอง (Mental Discipline)

ทิศนา แขมณี.(2555:45) กล่าวไว้ว่า นักคิดมีความเชื่อว่า จิตหรือสมองหรือสติปัญญา (mind) สามารถพัฒนาให้ปราดเปรื่องได้โดยการฝึก เช่นเดียวกับกล้ามเนื้อซึ่งจะแข็งแรงได้ด้วยการฝึกออกกำลังกาย ในการฝึกจิตหรือสมองนี้ทำได้โดยให้บุคคลเรียนรู้สิ่งที่ยากๆ ยิ่งยากมากเท่าไรจิตก็จะได้รับการฝึกให้แข็งแรงขึ้นมากเท่านั้น นักคิดกลุ่มนี้มีแนวคิดออกเป็น 2 กลุ่มย่อยคือ
กลุ่มที่เชื่อในพระเจ้า นักคิดที่สำคัญคือ เซนต์ออกุสติน (St. Augustine) จอร์น คาลวิน (John Calvin) คริสเตียน โวร์ฟ(Christian Wolff) เชื่อในเรื่องของการที่มนุษย์เกิดมาพร้อมกับความชั่ว และหากมนุษย์ไม่ได้รับการสั่งสอนอบรมมา ซึ่งหากได้รับการฝึกอย่างเหมาะสมจะช่วยทำให้เกิดความเข้มแข็ง สามารถแก้ปัญหาต่างๆได้
กลุ่มที่เชื่อในความมีเหตุผลของมนุษย์ นักคิดที่สำคัญ คือ พลาโต (Plao) และอริสโตเติล (Aristotle) เชื่อในเรื่องของการพัฒนาในเรื่องต่างๆเป็นความสามารถของมนุษย์ มิใช่พระเจ้าบันดาลให้เกิด และมนุษย์มีลักษณะไม่ดีไม่เลว การกระทำต่างๆของมนุษย์ก็เกิดจากแรงกระตุ้นภายใน

2. ทฤษฎีของกลุ่มที่เน้นการพัฒนาไปตามธรรมชาติ (Natural Unfoldment)

ทิศนา แขมณี.(2555:47). http://www.neric-club.com/data.php?page=5&menu_id=97.(02/06/2555) กล่าวไว้ว่า นักคิดสำคัญคือ รุสโซ (Rousseau) ฟรอเรล (Froebel) และเพสตาลอสซี (Pestalozzi) นักคิดกลุ่มนี้เชื่อว่า ธรรมชาติคือแหล่งการเรียนรู้ที่สำคัญ เด็กควรเรียนรู้ไปตามธรรมชาติคือ การเรียนรู้จาปรากฏการณ์ธรรมชาติ และธรรมชาติของมนุษย์มีความกระตือรือร้นที่จะเรียนรู้และพัฒนาตนเอง มนุษย์สามารถพัฒนาตนเองไปตามธรรมชาติได้ การใช้ของจริงเป็นสื่อในการสอนจะช่วยให้เด็กเรียนรู้ได้ดี การเล่นเป็นการเรียนรู้ที่สำคัญของเด็ก เด็กไม่ใช่ผู้ใหญ่ตัวเล็กๆ เด็กมีสภาวะของเด็ก ซึ่งแตกต่างไปจากวัยอื่น การจัดการศึกษาให้เด็กจึงควรพิจารณาระดับอายุเป็นหลัก

3. ทฤษฎีของกลุ้มที่เน้นการรับรู้และการเชื่อมโยงความคิด (Apperception หรือ Herbartianism)

ทิศนา แขมณี.(2555:48) กล่าวไว้ว่า นักคิดคนสำคัญคือ จอร์น ล็อค (John Locke) วิลเฮล์ม วุนด์ (Wilhelm Wundt) ทิชเชเนอร์ (Titchener) และแฮร์บาร์ต (Herbart) นักคิดกลุ่มนี้มีความเชื่อว่า คนเราเกิดมาพร้อมกับจิตที่ว่างเปล่า (tabula rasa) การเรียนรู้เกิดจากการที่บุคคลได้รับประสบการณ์ผ่านทางประสาทสัมผัสทั้ง 5 และความรู้สึก คือการตีความหรือการแปลความหมายจากการสัมผัส การส่งเสริมให้บุคคลมีประสบการณ์มาก ๆใหลาย ๆ ทางจึงเป็นการช่วยให้บุคคลเกิดการเรียนรู้ และเมื่อมนุษย์เกิดมาไม่มีทั้งความดีความเลวในตัวเองการเรียนรู้เกิดจากแรงกระตุ้นภายนอก หรือสิ่งแวดล้อม

                สรุปทฤษฎีเกี่ยวกับการเรียนรู้ช่วงก่อนคริสต์ศตวรรษที่ 20

นักคิดได้มีการให้ความสำคัญเกี่ยวกับการเรียนรู้มากและนักคิดทุกคนมองในภาพรวมมีความเชื่อว่ามนุษย์สามารถพัฒนาตนเองได้ ซึ่งย่อมฝึกในสิ่งที่ยากมาเท่าไรก็จะทำให้แข็งแกร่งมากขึ้นเท่านั้น เช่นเดียวกับธรรมชาติจะทำให้เรามีความกระตือรือร้นในการที่จะเรียนรู้และพัฒนาตนเองได้ บุคคลก็สามารถพัฒนาตนเองไปตามธรรมชาติได้โดยเรียนรู้จากปรากฏการณ์ธรรมชาติ ทั้งนี้แล้วธรรมชาติก็คือแหล่งการเรียนรู้ที่สำคัญการย่อมได้รับประสบการณ์ผ่านประสาทสัมผัสทั้ง 5 และความรู้สึก การตีความหมาย การแปลความหมายจากการสัมผัสต่างๆ และที่สำคัญไม่ว่าการเรียนรู้จะเกิดจากแรงกระตุ้น ความกระตือรือร้นหรือการเรียนรู้ไปตามธรรมชาติก็สำคัญอย่างยิ่งที่จะพัฒนาบุคคลให้ประสบผลสำเร็จในอนาคตต่อไป